sábado, 9 de marzo de 2013

30 april update

Beste Allemaal,

In de komende dagen zal besloten worden waar de verschillende evenementen voor de viering van 30 april zullen plaatsvinden. Al het voorbereidende werk is zo goed als gedaan en eenmaal besloten, kunnen we aan de invulling van iedere activiteit gaan werken, inclusief het uitnodigen.
 
 
Wat ons aangaat zal dit voornamelijk het feest ´s avonds betreffen en hiervoor hebben we al een duidelijk idee van wat we willen gaan doen. Het zal groter en anders worden dan voorgaande jaren. Denk aan Koningsbal, kasteelzaal, DJ, live muziek, Disco, dansen, Ned en Arg muziek, beelden uit Nederland, Arg en Ned TV en fotografen en natuurlijk hapjes en drankjes en Amstel. Details moeten we nog uitwerken, maar we denken in deze richting. 
 
Wil je niets missen van deze historische dag en later kunnen vertellen dat je erbij was in Buenos Aires, houd dan goed je digital en social media in de gaten.
 
Een klein voorproefje zal er zijn op de volgende Hollandborrel woensdag 3 april in Van Koning. TN zal daar een sfeerreportage komen maken om in te steken in hun live verslag van 30 april vanuit Nederland. Zij zullen ook verschillende van jullie ongetwijfeld even wat willen vragen, kan je nog de groeten doen aan je familie in Nederland. Dus komt allen, maken we er een mooi pre-30 april Oranjefeestje van.
 
Volg het nieuws en laatste updates via:
 
Twitter @nedverarg
Facebook/Nederlandse vereniging in Argentinie
 
 
 
Groet,
André
 
 

Introductie Amstel premium



 
 
 
 
 
 
 
 
 
Afgelopen donderdag 7 maart vond de officiele introductie van Amstel premium plaats. Hiervoor was de tuin van de Residentie van de Nederlandse Ambassadeur speciaal ingericht met een half open tent, een echte Amstel bar, een oud Amsterdams fotohoekje waar de gasten een vintage foto van zichzelf konden laten maken en verschillende televisieschermen.
 
Amstel is een van de oudste en meest traditionele Nederlandse bieren. Gebrouwen in Amsterdam en bekend vanwege het langzame brouwproces. Slow brewed staat er dan ook op de fles.
 
In Argentinie wordt Amstel gebrouwen en op de markt gebracht door de van origine Chileense brouwerij CCU die ook Heineken hier produceert en commercialiseert.
 
Amstel is verkrijgbaar in 1l flessen, longnecks en blikjes. Proost!








Taxi - André Das



Uit de oude doos. In de jaren 2002-03 schreef ik een column genaamd "Verdwaald in Argentinië voor het Blad. Nu we 10 jaar verder zijn leek het me leuk om die oude ervaringen van een toen nog relatief nieuwe Nederlander (relatief want in 1999 gekomen) opnieuw met jullie te delen. In totaal zijn het 10 columns, per maand zal ik er eentje plaatsen. Hieronder de derde.

De Taxi.

Als je zoals ik al een tijdje in Argentinië woont, dan vallen je verschillende zaken op. Eén van die zaken is het verkeer en dan in het bijzonder de taxi´s. Na het een tijdje met de subte en de collectivo gedaan te hebben, neem ik tegenwoordig vaak de taxi. Eén van de zaken die opvalt als je in een taxi zit, is dat het verkeer van binnenuit een stuk minder chaotisch overkomt dan het van buitenaf lijkt. ´s Ochtend tijdens het spitsuur over 9 de julio en vervolgens links afslaan bij de Obelisco naar Corrientes of Diagonal Norte. Ik bedoel, chaotischer wordt het niet. Alle denkbare situaties heb ik beleefd. Van helemaal rechts, keihard optrekken als het licht op oranje springt en helemaal naar links oversteken, een paar late voetgangers en andere vroege optrekkers ontwijkend. Of helemaal links, goed voorgesorteerd zoals het hoort, maar dan drie keer nodig hebben om het stoplicht door te komen. Beter voor je hart, maar minder voor je humeur. Behalve een botsing. Ik heb nog nooit een botsing gehad met een taxi in BA[1]. Wel veel bijna botsingen maar daar schrik ik al niet eens meer van. De reactiesnelheid van de taxichauffeurs is bewonderenswaardig.

Van nature ben ik niet een heel geduldig persoon en dan kun je je soms behoorlijk ergeren in de taxi. Bijvoorbeeld:

Remmende taxi´s. In mijn optiek remmen taxi´s per definitie niet. Daarom neem je per slot van rekening een taxi, dat schiet immers lekker op. Behalve dus als je er een hebt die remt. En dan niet alleen voor passerende bussen en auto´s welke die allemaal voor laat gaan, nee ook nog eens het gas loslaten aan het eind van iedere cuadra om te kijken of het stoplicht niet toevallig omslaat naar rood. En bij oranje natuurlijk stoppen. Ik trek dat slecht. Gelukkig is de groene golf hier een echte groene golf en zelfs remmend kom je nog een eind. Maar toch.....

Chauffeurs die altijd de langzaamste baan kiezen. Sommigen hebben daar echt een talent voor, die veranderen steeds naar de langzaamste baan. Gek word je daarvan, iedereen rijdt en jij staat stil. Kan daar slecht tegen. Mijn ervaring leert dat op de grote avenida´s de rechterbanen meestal sneller gaan dan de linkerbanen. Dat klinkt gek, maar rechts duwen die bussen goed door en als je een baan links naast de bussen zit, zit je redelijk goed. Soms moet je dat dus even uitleggen...

En dan zijn er nog de eindeloos rondrijdende verkeersopstoppende taxi´s zonder passagiers. Hier erger ik mij ook aan, maar goed, die mensen zoeken passagiers en daar leven ze tenslotte van dus dat moet je respecteren. Wat ik wel mooi vind is hoe de taxi´s met passagiers altijd schelden op de taxi´s zonder passagiers omdat ze de boel ophouden, in de weg rijden, etc. Alsof zij zelf nadat ik ben uitgestapt niet weer hetzelfde doen.

Aan de andere kant heb je de chauffeurs die een taxiritje zien als een computerspelletje. U weet wel, zo´n spelletje waarin u stilstaat en op u afkomend verkeer moet ontwijken. Slalommend over de wegen, links, rechts, middendoor, onderdoor, overheen of zelfs doorheen, nog net niet over de stoep. ¡Prachtig! Beter voor je humeur, maar minder voor je hart.

Natuurlijk heb ik als buitenlander ook de ervaring met taxi´s die: “een kortere weg weten”, “vergeten af te slaan”, “oh, zei u die straat”, “nee, die straat is afgesloten” en meters die sneller lopen dan een Argentijn voor Dulce de Leche. Hoort allemaal bij het spel tussen de Taxichauffeur en jou. Dat levert soms mooie discussies op waarbij je de betreffende chauffeur verstelt kan doen staan van je kennis van a. de straten van BA en b. de Spaanse taal en dan bedoel ik niet wat je op school geleerd hebt.

Iedere taxirit is in zeker zin een nieuw avontuur. Een typerende ervaring had ik nog niet zo lang geleden. Na een slalom van rechts naar links en weer terug over Santa Fé, al toeterend en lichtenflitsend, rijden we ons helemaal klem waardoor we uiteindelijk niets opschieten.  Op dat moment draait de chauffeur zich om en zegt letterlijk: “son (lees: iedereen behalve hijzelf) un desastre manejando”.


[1] Zoiets moet je natuurlijk ook niet zeggen. De Goden verzoeken heet dat. U begrijpt, ik heb mijn 1ste aanrijding(kje) gehad. Stelde weinig voor verder. Beide partijen kozen ervoor door te rijden zonder uit te stappen. Waarschijnlijk beiden niet verzekerd. Waar de aanrijding plaatsvond vraagt U? 9 de Julio en Corrientes, tijdens het linksaf slaan. Wanneer? Vrijdag 13 september. Tja,....

Hollandborrel maart 2013













lunes, 4 de marzo de 2013

Het gedroomde land


Vera Keur voormalig directrice van de VARA en Theo van Stegeren hebben samen lange tijd door Argentinie gereisd en hier een boek over gepubliceerd. Vooralsnog alleen in het Nederlands. 

Dit is niet zomaar een reisboek. Zij gaan in hun boek diep in op Argentinie als land en samenleving. Zij lopen de 200 jaar geschiedenis van Argentinie door. Hiervoor hebben zij tijdens hun reis met bekende, minder bekende en gewone Argentijnen gesproken. Al deze bevindingen en reflecties komen samen in het boek, "Het gedroomde land". Dat de dromen van de Argentijnen door de geschiedenis heen en afhankelijk van afkomst en sociaal maatschappelijke omgeving nogal van elkaar verschillen en soms ver uiteen liggen is één van de zaken die aan de orde komen.

André Das

30 april - belangrijke informatie


30 april: Niet alleen in Nederland, ook hier in Argentinie zijn de voorbereidingen voor 30 april al in volle gang. Samen met de Ambassade, de KvK, het AHB en Consulaat Tres Arroyos, maakt de NV deel uit van het Committee dat alle activiteiten gepland voor 30 april in goede banen zal leiden. En er zal veel gebeuren. ´s Ochtends zal er een ontbijt zijn waarbij deels live deels opgenomen de beelden van de Nederlandse televisie gevolgd kunnen worden. ´s Middags zal de Ambassade haar officiele receptie geven voor autoriteiten en genodigden. En ´s avonds zal de NV zoals gebruikelijk het Oranjefeest organiseren. Dit jaar zal dat groter en spectaculairder worden dan andere jaren ivm de historische dag, het zal een "Maxima Fiesta" worden.

Dit gaat natuurlijk niet allemaal vanzelf en bij deze roepen we jullie hulp voor eea in.

1. Vrijwilligers (volwassenen). Op de dag zelf, 30 april, zullen we een legertje vrijwilligers nodig hebben bij elke evenement voor hand- en spandiensten, entree, controle, uitgang etc. Leuk, interesse, meld je aan bij nedverarg@gmail.com

2. Zangers en zangeressen (zowel kinderen als volwassenen). Graag willen wij uit volle borst het Wilhelmus zingen op de verschillende bijeenkomsten. Dit is mooier als dat gebeurd door een koortje van kinderen en volwassenen die ook daadwerkelijk kunnen zingen. Dus heb je vertrouwen in je zangkunsten, laat het weten, nedverarg@gmail.com Als we eenmaal een groepje hebben, wordt er natuurlijk een paar keer gerepeteerd voor 30 april.

3. It´ers (1 of 2). Wie van jullie is handig met computers, online formulieren ontwerpen, opgaven, inschrijvingen, bestanden, etc. Om eea in goed banen te leiden zal veel online gedaan worden, dus graag iemand die zich daar raad mee weet. Bijv. opgeven online, soort van boarding pass uitprinten die persoonlijk is en geldig is voor ontbijt en/of feest. Code die je bij entree kan scannen met laserpen en listo. Hoeft niet systeem te ontwerpen, maar wel bijhouden en leiden. Kortom Tech support! nedverarg@gmail.com

4. Hoe zorg ik dat ik erbij ben? Niet iedereen zal overal voor worden uitgenodigd, dat is onmogelijk. De ochtend zal gericht zijn op de in Argentinie wonende Nederlandse families, en/of van Nederlandse komaf, plus natuurlijk Argentijnse genodigden en Pers. De middag is puur en exclusief een Ambassade aangelegenheid. Zij nodigen daarvoor hun diplmatieke en zakelijke en overheidscontacten uit, punt. De avond, de Maxima Fiesta is voor de jongeren en oudere jongeren. Iedereen die Nederlander is, denkt te zijn, dan wel een warm hart toedraagt is welkom. Het wordt een "Maxima Fiesta".

Voor de nieuwe hier wonende en werkende Nederlanders (langere tijd) is het verstandig om je te registeren bij de Ambassade. Zij actualiseren hun database op basis van de brieven die vorig jaar verstuurd zijn aan de geregistreerde Nederlanders. Mocht online registratie niet lukken, stuur dan mailtje naar bue-pcz@minbuza.nl Nogmaals dit is echt voor de mensen die hier langere tijd komen wonen/werken. Om op de uitnodigingslijst voor het Feest te komen, stuur mailtje naar nedverarg@gmail.com

Ben je hier voor kortere tijd ivm studie, stage, reizen, tango, Spaans, vriendje/vriendinnetje, weet nog niet, vliegtuig gemist, stuur dan een mailtje naar nedverarg@gmail.com dan kom je op de uitnodigingslijst voor het Feest.

Om goed op de hoogte te blijven en niets te missen mbt inschrijving, opgeven, etc (mail alleen als back-up) volg de NV op:

Twitter: @nedverarg


Tenslotte, wij hebben ook maar zoveel kijk op alle komen en gaan van de Nederlanders hier. Dus ken je andere (nieuwe) Nederlanders of Nederlanders in de verre binnenlanden van Argentinie waarvan je denkt/weet dat zij niet geregistreerd staan, dan wel deze mail bijvoorbeeld niet krijgen, stuur hen dit bericht door. We willen deze 30 april echt zoveel mogelijk Nederlanders in Argentinie verenigen.


Namens de Nederlandse vereniging, groet,

André Das

STILTE door Jaap Nes




Stilte

Deze dinsdagochtend werk ik even thuis. Na meer dan 5 jaar werken vanuit Argentinië probeer ik zoveel mogelijk gewoon op kantoor te werken en niet vanuit mijn woonkamer. Of, ik geef het eerlijk toe, soms vanuit de slaapkamer. Want sinds 1 januari 2013 is ‘thuis’ een bovenwoning aan een drukke winkelstraat in Oudwijk, Utrecht. En niet meer een appartementje op de 6e in Palermo, Buenos Aires. 

De eerste weken in Nederland waren afzien. We maakten de fout om tijdelijk in een rustig wijkje te verblijven. Nou, dat hebben we geweten. We lagen letterlijk wakker van de stilte. Elke nacht zaten we rechtop in bed te luisteren naar een absoluut geluidsvacuüm. Ongehoord, wat zijn die Nederlanders stil! Hier geen auto’s, maar onhoorbare fietsen. En waarom toeteren ze hier niet? Nu moet iedereen zélf uitkijken - levensgevaarlijk. Telefoongesprekken worden op normale sterkte gevoerd, wat het meeluisteren naar een privégesprek bijna onmogelijk maakt. Tv’s staan -heel asociaal- op normaal volume zodat de buren het niet horen. Kinderen worden gesust, honden gecorrigeerd, herrie geïsoleerd. De buren van de jarige krijgen een briefje in de bus om te waarschuwen voor vrolijk feestgeluid. We hoopten elke dag weer op zo’n briefje. Maar helaas. Het bleef oorverdovend stil.


Na jaren Buenos Aires gingen we ‘coldturkey’ in Nederland. Ineens reden er geen bussen door de straat die de ramen doen trillen, geen vechtende taxichauffeurs of schreeuwende zwervers. Geen toeterende auto’s, scheurende brommers, of loos autoalarm. Geen asado aan de overkant, geen schreeuwende mensen op tv. Geen bonkende bedden, juichende buren, blaffende honden of dronken pubers. Alleen maar die onrustige stilte.
Gelukkig was het maar voor een paar weken en konden we snel op zoek naar een nieuwe woning voor langere tijd. Onze huizenjacht richtte zich niet op vierkante meters, maar op decibellen. Hoe meer, hoe beter. Badkamer, balkon, tuin of slaapkamer was irrelevant; bussen auto’s, winkels en kroegen binnen gehoorsafstand, dát wilden we. Huizen in rustige, groene pittoreske straatjes werden strak genegeerd. Hoe groot en goedkoop ook, we waren onverbiddelijk.Dichtbij het spoor was een plusje. Dubbel glas een minpunt.
Uiteindelijke hebben we na lang zoeken de rumoerigste woning van Utrecht gevonden: een appartement met twee hoge ramen pal aan een drukke winkelstraat. De spoorlijn dwars door de wijk heeft ons over de streep getrokken. Een garantie voor geluid.
Maar veel lawaai voor ons geld hebben we niet gekregen.We zitten vlak naast een Albert Heijn, maar zonder de door ons gehoopte zwervers die verward bedelen en schreeuwen. Er rijden regelmatig auto’s door de straat, alleen houden ze zich schijterig aan de maximum snelheid en toeteren ze niet. Er rijdt een buslijn van en naar het Centraal Station, pal voor onze deur. Maar die bussen gaan slechts 6 keer per uur, ze rijden bovendien veel te langzaam en hebben tot overmaat van ramp geluidsdempers. Je hoort ze niet eens! We vroegen nog of we het dubbel glas konden vervangen voor gewoon enkel glas, maar daar wilde de huisbaas niet aan beginnen.En de spoorlijn? Die blijkt te horen bij het spoorwegmuseum. Er rijdt slechts één keer per dag een treintje over met stille, rustige treinliefhebbers. Stapvoets, natuurlijk.
Kortom, we zijn bekocht.
Het enige wat er ons van weerhoudt om te verhuizen zijn decafébezoekersdie ’s avonds buiten staan te roken en lekker hard praten omdat ze een paar biertjes op hebben. Dan doen we de ramen open zodat de herrie goed, helemaal tot achterin de keuken doordringt. Mijn vrouw zet dan meteen de tv en de radio tegelijk aan en ik laat ik de blender snel wat fruit pureren. Heerlijk. Even weer die vertrouwde Argentijnse herrie.En heel soms passeert er ‘s nachts als iedereen al slaapt een groep dronken studenten die luid lallend naar huis fietsen. Dan draaien we ons kirrend van plezier om en slapen we extra lekker verder. 

Terug naar deze dinsdagochtend. 

Mijn vrouw vraagt of ik een broodje mee wil voor in de trein, ze staat nu toch te smeren. Ja lekker, zeg ik. Ze smeert als een echte Hollandse vrouw een boterham met een paar dikke plakken echt Hollandse kaas. Ze doet de boterham in een echt Hollands boterhamzakje en stopt het in mijn tas. Met een kus op mijn lippen en een tas in mijn hand loop ik vrolijk de deur uit op weg naar de trein. Wanneer ik tussen de andere late forensen wegrij uit Utrecht CS pak ik mijn boterham uit de tas. Stomverbaasd zie ik dat mijn vrouw het boterhamzakje voor de zekerheid goed heeft dichtgeplakt met twee grote stukken plakband. Ha! Die gekke Argentijnse vrouw van mij ook. Ik moet hardop lachen en kijk vrolijk rond. Proestend laat ik het zakje zien aan de treinreizigers tegenover me. “Moet je kijken wat mijn vrouw heeft gedaan! Tja, Argentijns he!?”. Maar norse, afkeurende blikken is de enige respons die ik krijg. Eén oudere vrouw kijkt me verwijtend aan en knikt vervolgens met haar kin naar het raam. Ik volg haar hoofdbeweging. En dan pas zie ik de onverbiddelijke letters op de treinramen. Ik zit in een stiltecoupé. 

Snel sta ik op en ren naar een coupé met veel geklets en gebel om daar in alle rust de plakbandjes van mijn boterhamzakje los te peuteren.